 Wysłany: Śro 17:03, 18 Kwi 2007 Temat postu: 8. Inkwizycja ]:-> |
|
| Ponure, szare chmury zasnuły niebo nad Soulyard. Lodowaty wicher hulał po opuszczonych ulicach. Przez szczeliny w zaryglowanych okiennicach co chwilę wyglądały jakieś zdenerwowane oczy. Tylko karczma jak zwykle tętniła życiem, a stali bywalcy nie przejmowali się nadchodzącym zagrożeniem, w spokoju sącząc swoje trunki.
-Ja… ja się boję…- stęknął Lestat. -Ojj… Przesadzasz.- skwitował go Nadrin. -Przesadzam! A jak znowu wsadzą mnie do szafy i podpalą?!- jęknął drow. -Sam wszedłeś do szafy…- zauważył bard. -No bo okno było zakratowane… A myślałem, że za szafą jest jakiś portal… -Ech… No ale nie było… nie przejmuj się, nie będzie tak źle. -Ale to nie ty musiałeś wyjmować drzazgi z….- elf zarumienił się lekko i coś odburknął. -To może ja z nimi porozmawiam?- podsunęła Luthien. -Żartujesz?- spytało diabelstwo, wymownie patrząc się na jej skrzydła. -Fakt… A może Hastur?- zaproponowała Hanna. Wszyscy popatrzyli się na przyjaciela. -Nie, może jednak nie. -Dobra… to ja z NIMI pogadam.- oznajmił Nadrin. -Nad…- zaczęła Luthien. -Tak? -Obiecaj mi coś...-bard przytaknął- Nie daj się spalić…- dokończyła. Ten jednak uśmiechnął się jedynie, rozczochrał jej włosy, nie zważając na złowrogą minę, i odszedł… * * * Drzwi karczmy otworzyły się zamaszyście. Do środka, wraz z powiewem wiatru, wszedł dobrze zbudowany, łysy mężczyzna. Jego czarne, paciorkowate oczy przeglądały gospodę w poszukiwaniu wolnego stołu. Nowo przybyły rozluźnił nieco swój popielaty habit i podszedł do stolika, przy którym siedziało diabelstwo. -Witaj szlachetny panie.- zaczął przymilnie bard. -Witaj dobry czło… elfie…-odparł. -Kimże waszmość jest, i czegoż szukasz w naszym spokojnym mieście. -Jestem Armil, brat zakonny zakonu Najświętszych Dzierżycieli Dzierżących W Imię Jasności.- odparł dumnie. -Ten Jasność to musi być z was dumny- odparł z powagą bard. -Kpisz ze mnie!- zawył rozwścieczony mnich. -Ja? Jakże bym śmiał… A wracając do tematu… Czego szukasz panie w tej mieścinie? -Jak to czego? Tropie wszelkie bluźniercze wynaturzenia, by oczyścić je z grzechu świętym ogniem. -Aha… Ciekawe zajęcie… Ale długo tu nie zabawisz panie…- stwierdził Nadrin. Przypomniał sobie szybko co się stało z ostatnim inkwizytorem gdy spotkał Hastura. Jeszcze tydzień po tym trzeba było biednemu Hastusiowi ogniwa kolczugi z pomiędzy zębów wyciągać. -Co? -Mówię, panie, że długo tu nie zabawisz. Toż to spokojna mieścina. Raz na miesiąc wieśniacy jakiegoś wilkołaka w lesie ubiją. Nawet smoka nie mamy! Ot raz na jakiś czas wywiern przeleci. -Mimo to muszę tu zostać…Przeprowadzić śledztwo, bardzo szczegółowe. -Tak… Masz panie kwaterę?- zapytał bard. -Nie, ale myślę, że to nie stanowi problemu… -Wiesz panie… Strasznie tu zdzierają z ludzi… Może byś li skorzystał z mej komnaty? Tylko na czas pobytu… Za darmo oczywiście.- zaproponował Nadrin- To mój obowiązek, by wspomóc świętego męża w walce z okropnym plugastwem niszczącym nasz piękny świat. -Dobrze powiadasz zacny elfie…- zaczął inkwizytor uśmiechając się prominnie- Ale racz mi żec, któraż to komnata jest twą, gdyż straszliwie strudzony drogą jestem i na spoczynek chciałbym się udać… -Tym korytarzem i czwarte drzwi na lewo.- odpowiedział przymilnie bard. Mnich przytaknął ochoczo, po czym udał się we wskazanym kierunku. Gdy doszedł już do poszukiwanych drzwi, otworzył je i stanął jak wryty wpatrując się w obraz, który ukazał mu się przed oczyma. -C-co… - stęknął przerażony mnich. -Spierdalaj buraku!- wybuchnął lewitujący Hastur. W dłoniach trzymał dwa ogromne sztylety, a jego oczy przepełnione były rządzą mordu… i jedzenia… |
|
