"Dzienniki barda" pióra Nadrina

Luthien

1. Proponuję wspólne tworzenie wierszy. To znaczy chodzi mi o coś podobnego do dopowiadanych historyjek - każdy dopisuje po wersie(no albo kilka jeśli ma natchnienie).
Wpadło mi to do głowy bo nie wiem jak dalej jeden wierszyk poprowadzić Smile

Więc:

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby...(c.d.?)

----------------------------------------
2. Oczywiście jak komuś coś zdarzy się wymyslić wierszopodobnego to móglby się tu tym podzielić dla zła naszej forumowej społeczności Smile

Zachęcam...

Narathiel

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

LunarHastur

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

ps (czyżby sonet?)

Luthien

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku

Eeee Sonet to chyba dwie zwrotki po 4 wersy i dwie następne po 3. Hym...chyba, że i tu szkoła kłamie:/

Goszki

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

LunarHastur

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy

Luthien

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

LunarHastur

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?

Narathiel

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Luthien

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Dzieci wiecznej żałoby
Nie zaznają nigdy spokoju
Los ich w rękach nienazwanego tworu

Próżno szukasz zapomnienia
I w piekle pozostają wspomnienia

LunarHastur

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Dzieci wiecznej żałoby
Nie zaznają nigdy spokoju
Los ich w rękach nienazwanego tworu

Próżno szukasz zapomnienia
I w piekle pozostają wspomnienia

Gdy w piekle tkwią i gniją te najczarniejsze
Tu gniją i te, o których warto nam pamiętać.
My piszemy tutaj razem długie bielą w czerni wiersze
Lecz nas goni czas już, z wami musze się pożegnać.

Narathiel

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Dzieci wiecznej żałoby
Nie zaznają nigdy spokoju
Los ich w rękach nienazwanego tworu

Próżno szukasz zapomnienia
I w piekle pozostają wspomnienia

Gdy w piekle tkwią i gniją te najczarniejsze
Tu gniją i te, o których warto nam pamiętać.
My piszemy tutaj razem długie bielą w czerni wiersze
Lecz nas goni czas już, z wami musze się pożegnać.

Więc żegnam, w tej ciszy odchodzę do cienia
lecz nie zapomnijcie w chaosie istnienia
że płonie iskierka co spala złudzenia
resztę zostawię Wam, do dopowiedzenia...

LunarHastur

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

Są ciężkie niestrudzenie
Lecz dzieci je dźwigają
bo dzieci nie są lenie

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Dzieci wiecznej żałoby
Nie zaznają nigdy spokoju
Los ich w rękach nienazwanego tworu

Próżno szukasz zapomnienia
I w piekle pozostają wspomnienia

Gdy w piekle tkwią i gniją te najczarniejsze
Tu gniją i te, o których warto nam pamiętać.
My piszemy tutaj razem długie bielą w czerni wiersze
Lecz nas goni czas już, z wami musze się pożegnać.

Więc żegnam, w tej ciszy odchodzę do cienia
lecz nie zapomnijcie w chaosie istnienia
że płonie iskierka co spala złudzenia
resztę zostawię Wam, do dopowiedzenia...

- Chwila! dlaczegoż odchodzić?
dlaczego znikać, niż na żywot się zgodzić?
Odważnym nie samobójca do stracenia
lecz ten, co bada niezbadany sens istnienia.

Narathiel

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Dzieci wiecznej żałoby
Nie zaznają nigdy spokoju
Los ich w rękach nienazwanego tworu

Próżno szukasz zapomnienia
I w piekle pozostają wspomnienia

Gdy w piekle tkwią i gniją te najczarniejsze
Tu gniją i te, o których warto nam pamiętać.
My piszemy tutaj razem długie bielą w czerni wiersze
Lecz nas goni czas już, z wami musze się pożegnać.

Więc żegnam, w tej ciszy odchodzę do cienia
lecz nie zapomnijcie w chaosie istnienia
że płonie iskierka co spala złudzenia
resztę zostawię Wam, do dopowiedzenia...

- Chwila! dlaczegoż odchodzić?
dlaczego znikać, niż na żywot się zgodzić?
Odważnym nie samobójca do stracenia
lecz ten, co bada niezbadany sens istnienia.

Lecz warto pozostac w tym tłoku istnienia?

LunarHastur

Dzieci wiecznej żałoby
Dźwigają na swych barkach
Ciężkie marmurowe groby

A za nimi długie kroczą cienie
Gracji czarciej pełne i kontrastu

A przed nimi światłość wszelka niknie
I cisza zamiera pełna głuchego wrzasku
I nie usłyszą już nigdy jak ptaki śpiewają pięknie
Ani nie zobaczą wschodu słońca o brzasku...

Z ust twych strachu wrzask dochodzi
otwartych w niemym grymasie
ich knebel zniknął w krótkim czasie
lecz tłumi wciąż co z nich przychodzi

Zamknij usta, zamknij oczy
Usłysz rozkaz, płacz, wołanie
Słuchaj jak On pewnie kroczy
Ku Tobie, na ostatnie spotkanie

Dlaczego On na mnie spogląda?
Nienaturalnie długi jest Jego cień.
Początek Jego w duszy sięga weń?
Na wyczłowieczenie ci On nie wygląda!

A więc, kim jest?
Więc kim jest?
Czy duchem? Czy zjawą?
Kłębiącą się w podmrokach nieubłaganego cienia
Ulecz ich przed Nim, przed końca obawą
Przed myślą o śmierci wszyslkiego istnienia.
Ulecz ich myśli... Ostudź złudzenia...
Zabij marzenia... Oducz myślenia

Dzieci wiecznej żałoby
Nie zaznają nigdy spokoju
Los ich w rękach nienazwanego tworu

Próżno szukasz zapomnienia
I w piekle pozostają wspomnienia

Gdy w piekle tkwią i gniją te najczarniejsze
Tu gniją i te, o których warto nam pamiętać.
My piszemy tutaj razem długie bielą w czerni wiersze
Lecz nas goni czas już, z wami musze się pożegnać.

Więc żegnam, w tej ciszy odchodzę do cienia
lecz nie zapomnijcie w chaosie istnienia
że płonie iskierka co spala złudzenia
resztę zostawię Wam, do dopowiedzenia...

- Chwila! dlaczegoż odchodzić?
dlaczego znikać, niż na żywot się zgodzić?
Odważnym nie samobójca do stracenia
lecz ten, co bada niezbadany sens istnienia.

Lecz warto pozostac w tym tłoku istnienia?
- Warto szukać powodu, dla którego zostać
Od tajemnicy skorupy, badać do jej rdzenia
z innej perspektywy, należy badać życia postać.